Ақын Жарасқан Әбдірәштің өлеңдері

НҮКТЕ

Жолықтым саған, оңымнан самал ескен-ді,
Қорықтым содан, биіктеу екен мәртебең.
Ұмыттым бәрін, ұмыттым шулы кештерді,
Ұмытылды бүкіл жарты әлем.

Махаббат шіркін осынша жаным тез бе еді,
Күркіреп күндей өте шықты ғой көктемім.
Бейкүнә менің жанымда тұрып, өзгені,
Армандағаның не еткенің?

Сол бір досты енді менен де гөрі жақын қыл,
Мөлдір кештерді еске алып бұзба ойыңды.
Жатақханаңа жетектеп апаратын кіл,
Жолыма нүкте қойылды.

ЕЛІК ҚЫЗ

Көңілдімін бұл күнде мен,
Көзің-мөлдір аспаным.
Жалт қаратып күлкіңменен,
Жарасады-ау қашқаның.

Тоқта! – деймін, - баласың ба?!
Ұғынғандай кінәсін.
Жасыл шалғын арасында,
Жайраң қағып тұрасың.

Қуам келіп көрікті, шат,
Көбелегі арманның.
Шалынасың елік құсап,
Тасасынан талдардың.

Жетем ұшып ту алыстан,
Басылғандай лапылдап.
Ал, жүрегім қуаныштан,
Жарылуға жақын қап.

МҰҢАЙМА

Сен мұңайма, қуанайын мен дағы,
Сені сезім, мені көзің алдады.
Тек біз емес адастырған талайды,
Бұл тағдырдың айқыш-ұйқыш жолдары.

Өмір бізді жолықтырды, байытты,
Желіктірді, болдық бүгін байыпты.
Кінәлама өзіңді де мені де,
Біздің бұған жастығымыз айыпты.

Жүрегіңді шайлықтырып, жасқантып,
Алдың рас, демеймін күл, тас, шалқып.
Бірақтағы қала көрме қапыда,
Қарсы келген бақытыңнан бас тартып.