Кейде шенеуніктерге бекер ренжиміз. Тасбауыр, қатыгез, құлқыны мен қалтасынан басқаны ойламайтын, қара бастарының қамы үшін шеттерінен жағымпаз болғандар дейміз. Мұнымыз енді, асыра сілтеу. Мәселен, қараңызшы, қандай да бір апат болса, шенді-шекпенділер сол жерде «бәріміз біргеміз» деп шапқылап-ақ жүреді.
Рас, басқа кезде астанаға табанын тіліп, табалдырығына зорға жеткен бейбақтың қолын алмақ түгілі оған жуан мойынын бұрып та қарамайтынын көріп жүрміз. Онысымен қоймай, қабаған иттей күзетшісі әлгінің қол-аяғын қайырып, артынан теуіп, қуып та жіберетіні бар.
Ал, апатты кезде біздің шенеуніктер айналайын ғой, айналайын! Өзгеріп кетеді. "Бәрін істейміз, бәрін қатырамыз" деп ылпылдап, құмырадан шыққан жындай жылмыңдап тұрады.
Сөздеріне қарасаң, қазақша бәрі біледі-ей! Шеттерінен шешен сөйлейді. Түрлеріне қарасаң, жаппай иман жүзді. Бұрындары сұрланып тұратын жүздерінен нұр шашырап кетеді ғой. Ақ жағалы шенді-шекпенділердің боти киген қара халықты ел басындай құрметтеп, тұңғыш президенттей осылайша зор махаббатпен жақсы көріп кеткен кездерін көрмептім.
Шіркіндер «бәрі тек халық үшін!», «бәрі тек халықтың арқасында!» деп тұрады ғой. Майда сөздеріне ғана емес, қауырт тірліктеріне де қызығасың. Жай кезде айтатын жаттанды сылтауларының бәрін ұмытып қалады. Қаржыны да табады, демеушіні де жердің астынан суырып алады. Қала десең қала, ауыл десең ауыл салып тастайды.
Осындайда қу басқа кейде арам ой келеді. Жыл сайын жиырма ауылды кісі өлімінсіз су басып тұрса ғой...
Сонда жыл сайын елде су жаңа жиырма ауыл салынып жатар еді.
Басқа кезде шенеуніктер қарапайым халықты тірідей көріп, ауылды қарық қылған ба еді?!.
фото https://primeminister.kz/kz сайтынан алынды
